Laatst reed ik in de auto achter een langzame chauffeur. En dan niet een beetje langzaam, maar echt heel erg sloom. We mochten 80 kilometer per uur rijden op die weg, maar het autootje voor mij tufte met iets minder dan 60 kilometer per uur de horizon tegemoet.
In eerste instantie was ik er vrij relaxed onder, want meestal slaat zo’n chauffeur al snel af op een kruispunt of bij een verkeerslicht. Maar deze dus niet. Bij iedere afslag hoopte ik op een knipperlicht naar links of rechts, maar niets was minder waar. Zonder zich bewust te zijn van de stoet auto’s achter zich pruttelde het autootje dapper voort.
Ik ben geen bumperklever, maar op een gegeven moment begon mijn irritatie op te borrelen. Ik weet het; dat is echt een slechte eigenschap van me, maar op een of andere manier kan ik het geduld moeilijk opbrengen als ik zo lang achter een slak rijd. Maar ja, inhalen mocht niet op deze weg vanwege de dubbele doorgetrokken streep. Heel even dacht ik bij mezelf ‘kan mij het schelen’. Toch deed ik het maar niet. Net als de stoet auto’s achter mij ook niet. En da’s maar beter ook, want inhalen op zo’n provinciale weg is gewoonweg gevaarlijk en zorgt voor veel ongelukken. Gelukkig won mijn hoofd het van mijn hart in dit geval.
Ik heb echter het gevoel dat we momenteel de neiging hebben om juist wel in te willen halen. Niet zozeer een traag autootje, maar meer alles wat we de afgelopen twee jaar hebben gemist. Twee jaar lang hebben we zowel persoonlijk als professioneel veel moeten afschakelen. Geen feestjes, veel thuiswerken en weinig mensen om ons heen heeft er voor gezorgd dat we sociaal in een lagere versnelling ons leven hebben geleid. Maar nu de wereld weer open is, voel ik een collectieve neiging, van mensen en organisaties, tot gas geven. Tot inhalen wat we gemist hebben.
Mijn agenda vult zich in rap tempo met feesten, festivals, vergaderingen, trainingen, verjaardagen, presentaties, borrels en nog veel meer. Da’s natuurlijk hartstikke begrijpelijk en nodig, zowel persoonlijk als professioneel. Tegelijkertijd heb ik het gevoel dat we op moeten letten voor ongelukken. Want als iedereen tegelijkertijd gas geeft na zo’n periode van relatieve stilstand, dan is de kans op oververhitting en -belasting natuurlijk levensgroot. Niet alleen omdat je zelf in korte tijd versnelt, ook omdat de mensen om je heen dat doen. Maar helaas; hoe hard je ook versnelt, gemiste ervaringen haal je er niet mee in. Dus kijk niet in de achteruitkijkspiegel, maar naar voren. En mocht het even wat langzamer gaan dan je zou willen, realiseer je dan tijdig dat inhalen zelden het risico waard is. Hoe irritant zo’n slak voor je ook is…