Het is wellicht wat raar om te lezen, maar iedereen die mij een beetje kent weet dat ik nogal een kluns ben als het gaat om ICT en technische snufjes. Niet dat ik niet van deze zaken hou, maar ik heb soms het gevoel dat ze gewoonweg niet van mij houden. Eigenlijk is het bijna altijd zo dat als er bij mij iets nieuws geïnstalleerd wordt, dat dit dan niet werkt zoals het bedoeld is.
Sommige wijten het aan mijn veronderstelde onkunde, anderen aan mijn mogelijk negatief interfererende aardstralen en enkelen zelfs aan het vermoeden dat de apparaten om mij heen zich georganiseerd hebben in een stille verzetsbeweging tegen mij. De meest gehoorde opmerking op het gebied van ICT in mijn omgeving is dan ook: ‘Da’s raar…dat doet ‘ie’ normaal nooit.‘ Maar er is het afgelopen jaar wel iets veranderd…
Op een of andere manier begint de relatie tussen mij en apparaten langzaamaan te verbeteren. Natuurlijk hebben we onze ups-and-downs, maar de echte kou lijkt uit de lucht. Lang heb ik gedacht dat ik van Mars kwam en mijn computer van Venus, dat haar nullen en enen nooit zouden kunnen communiceren met mijn letters en woorden. Maar op een of andere manier heb ik het gevoel dat we naar elkaar toe aan het groeien zijn. Sterker nog, we beginnen zelfs van elkaar te leren. En dat is eigenlijk het leukste wat er is: als verschillende talenten en inzichten bij elkaar komen en elkaar beginnen te begrijpen. Ik geloof erin dat uiteindelijk mensen altijd het verschil kunnen maken, maar ik geloof er ook in dat ze dit in deze tijd nooit meer kunnen doen zonder kennis, begrip, ja zelfs gevoel, voor digitalisering.
En daarmee is de toekomst van HRM in mijn ogen e-HRM. Niet om een computer dingen te laten doen die beter door mensen gedaan kunnen worden, da’s asociaal en zeer onverstandig. Maar door computers dingen te laten doen die zij gewoonweg beter, sneller en efficiënter kunnen dan mensen. Ik geloof erin dat mensen over het algemeen beter zijn in mensenwerk, net zozeer dat ik erin geloof dat computers over het algemeen beter zijn in al datgene wat geautomatiseerd en gestandaardiseerd kan plaatsvinden. Waarom alle verlofkaarten, declaraties en urenbriefjes nog handmatig invoeren en accorderen als het automatisch kan? Waarom alle eerste ronde sollicitatiegesprekken nog altijd op locatie live laten plaatsvinden als je het ook met Skype of Facetime kan? Waarom alle opleidingen klassikaal doen als je ook (gedeeltelijk) online bijgespijkerd kunt worden? Waarom nog steeds alle vervangingen en roostering handmatig regelen met provisorische Excel-lijsten, terwijl dit met een paar drukken op de knop geregeld kan zijn? Eigenlijk lijken mensen en computers in die zin best veel op elkaar: we voelen ons vaak het beste bij duidelijke codes, heldere richtlijnen, zwart-witte keuzes en vaste procedures. En dus houden we vast aan hetgeen we gewend zijn.
Terwijl we in onze thuissituatie onze foto’s, video’s en muziek massaal streamen en delen met anderen met behulp van onze telefoon, tablets en geïntegreerde mediasets, houden we in onze werksituaties vaak juist angstvallig vast aan hetgeen we gewend zijn. Ook op het gebied van HRM. Maar wij als HRM-professionals moeten toch overtuigd zijn van het feit dat uiteindelijk niemand beter begrijpt wat mensen drijft, bezighoudt en motiveert dan andere mensen? Mijn inziens wordt het tijd dat managers, professionals, bestuurders en HRM’ers gaan (h)erkennen dat e-HRM niet het einde is van mensenwerk, maar dat het juist meer tijd en ruimte kan geven om zelf en de mensen binnen hun organisatie het verschil te kunnen laten maken met het echte, inter-menselijke, mensenwerk. En volgens mij is mijn computer het daar roerend mee eens, want hij heeft me tijdens het typen van deze column niet één keer dwars gezeten of onderbroken. Da’s raar…dat doet ‘ie’ normaal nooit.