In het verleden is wel eens de vraag gesteld of payroll nu wel of niet terecht onder uitzenden valt. Afgelopen vrijdag heeft de Hoge Raad uitspraak gedaan in de zaak tussen pensioenfonds StiPP en een detacheerder in de medische sector.
De Hoge Raad bevestigt hierin het advies van de Advocaat-Generaal dat uitzenden niet alleen het klassieke uitzenden omvat, waarbij de uitzendonderneming zelf actief uitzendkrachten werft en deze bij haar opdrachtgevers inzet, maar dat uitzenden veel ruimer geïnterpreteerd mag worden. Hiermee bevestigt de Hoge Raad dat payroll een legitieme vorm van flexibele arbeid is die onder uitzenden valt.
Uitzenden omvat volgens de wet alle driehoeksrelaties tussen uitzendonderneming, arbeidskracht en opdrachtgever, zolang de uitzendonderneming zich hoofdzakelijk ten doel stelt om arbeidskrachten aan opdrachtgevers ter beschikking te stellen. Wie de werving en selectie (allocatie) daarbij verricht doet niet ter zake. Payrolling valt daarmee ook onder de juridische term ‘uitzenden’ en kan gebruik maken van de flexibiliteit die dat met zich meebrengt. Daar staat de verplichting tegenover dat de payrollonderneming ook daadwerkelijk invulling en uitvoering moet geven aan zijn werkgeverschapsverplichtingen en niet slechts een administratieve rol (dat wil zeggen: enkel op papier werkgever zijn) mag vervullen.
Voor organisaties die payrolldienstverlening aanbieden verandert er niets in de huidige manier van werken. Payrollorganisaties houden toegang tot de uitzendfaciliteiten, mits zij zich houden aan de regels van de uitzendovereenkomst. Met deze uitspraak geeft de Hoge Raad uitleg aan twee bepalingen uit het Burgerlijk Wetboek die betrekking hebben op uitzendovereenkomsten. De Hoge Raad laat hiermee zien dat de rechter mogelijkheden heeft om maatschappelijk ongewenst gebruik van een uitzendovereenkomst tegen te gaan. Daar is met payrolling geen sprake van.
Bron: ABU en De Rechtspraak
