Ik mocht aan de wieg staan van het Ervarings-Gericht Onderwijs in Nederland. De kinderen in die wieg – basisschool Uilenspiegel – werden grootgebracht doordat we de hele dag hun welbevinden en betrokkenheid gunstig probeerden te stimuleren. Van kinderen die niet gelukkig zijn, wil je alleen maar dat ze het worden. Maar als kinderen het goed maken, wil je dat hun ontwikkeling kansen krijgt. Als ik me gelukkig voel, kan ik gemakkelijker delen.
Gelukkig voelde ik me goed, toen Barts welbevinden onder druk kwam te staan. Bart was zes jaar en als hij voetbalde spatte het plezier ervan af, maar als hij uitgedaagd werd om te lezen dan liep alle energie uit zijn lijf. Hij kende de letters wel en las enkele woordjes, maar het ging nooit van harte. Schrijven was helemaal niet favoriet. Bart werd zeer creatief als hij ging bedenken waarom hij niet hoefde te schrijven. In een weekend stuitte ik op een prachtige poster. Een plaat van een aap die als doelman verkleed tegen een goalpaal hangt. De klas was aan het werk. Ik plakte de poster op de deur en hing er een kaartje op met: ‘Dit is Bart’. Ik verliet de klas, sloot de deur en ging koffiedrinken.
Koffie… Rustig drinken en nog een kopje. Alsof ik Bart door de deur heen kon zien, genoot ik al van zijn mogelijke reactie. Na zo’n tien minuten hield ik het niet meer uit. Ik liep de klas in. Iedereen zat op een bijzondere manier ‘rustig’ te werken. Zonder om te kijken sloot ik de deur achter me. Bart had een rood aangelopen hoofd dat boven de rekenkast uitkwam. Krachtig wees hij naar de deur achter me. Ik draaide me om en las onder luid gejoel, applaus en gelach de teksten op meer dan twintig kaartjes. Veel verschillende handschriften hadden veel verschillende vergelijkingen opgetekend. Ik herkende het handschrift van Bart. Hij vond echt dat ik die aap ben. En ik wist wel dat ‘egt’ met ch moet, maar dat heb ik hem die dag nog niet verteld… Wat kinderen gelukkig maakt, kan ingezet worden om ongeluk op te heffen. Natuurlijk voltrekt het wonder zich niet elke dag. Maar het valt wel te proberen… door gelukkige leraren. Want: Geluk maak je met geluk… en dat zijn mensen!
Deze column is geschreven door Marcel van Herpen. Marcel van Herpen is werkzaam bij het Centrum Pedagogisch Contact en stond onder andere aan de wieg van de eerste school voor Ervarings Gericht Onderwijs in Nederland, was oprichter van het Centrum Duurzaam Opvoeden en Ontwikkelen en van het Centrum voor Ervaringsgericht Onderwijs van Nederland. Hij is een veelgevraagd spreker en heeft meer dan 1.000 lezingen, masterclasses en begeleidingstrajecten voor scholen, sportclubs en gemeentes verzorgd.Hij ziet het tegengaan van uitval en buitensluiten van kinderen als zijn pedagogische opdracht.
Meer lezen? De column staat in de publicatie Geluk werkt door van Driessen. Deze is kosteloos aan te vragen voor bestuur, directie, management, leidinggevenden en HRM’ers in de publieke sector via www.driessen.nl/gelukwerktdoor/.
