Presteren is het komende kwartaal het centrale thema binnen Driessen. Maar wat betekent dit voor Driesje, de geadopteerde aap van Driessen, en haar kolonie. Hoe kijkt zij hier tegenaan? Hoe gaat zij hier mee om? Driesje deelt graag haar visie met u.
Driesje: “Ach, muzungu’s ik heb medelijden met jullie. Wat jullie allemaal willen en dat voor een stelletje watjes. Met z’n allen vrijwillig in het water springen om zo snel mogelijk van de kant weg te zwemmen. En wat is dat toch dat die mannen achter een bal aanhollen die niet eens eetbaar is. Of dat gestuntel in de ringen, als ik dat stijve gedoe zie en dat gezweet om niets snap ik er niks meer van.
De mannen hier tillen 200 kg. zonder inspanning en slingeren is voor ons geen sport maar een manier van voortbewegen. Wat jullie afgetraind met twee armen doen, doe ik ondanks mijn overgewicht met een paar vingers. Wat prestaties? Jullie hebben het gewoon niet in je!
Maar eerlijk is eerlijk: jullie muzungu’s lopen een gnoe eruit op de savanne en springen verder dan een kangoeroe. Maar wat heb je eraan? De tijd dat jullie een mammoet moesten inhalen is allang voorbij. Over het water bouwen jullie bruggen en jullie vliegen als een vogel met die grote machines. Waarom wil je dan nog presteren?
Ik zeg: imponeren. Hetzelfde met die mannen hier als ze weer indruk willen maken, dan gaan ze met boomstammen lopen gooien of slingeren ze achter elkaar aan met veel kabaal. Maar, ach ik vind het ook altijd weer een mooi gezicht ik kan er ook wel van genieten als ik die spieren zie. Dan denk ik altijd weer: laat ze maar gaan en ik zoek straks de mooiste uit.
Maar zo erg als jullie, daar doen we niet aan mee. Ik moet toegeven als je ergens wilt komen moet je presteren en jezelf profileren. Ik zie het bij die jongens en meiden hier. Dan zijn ze weer zichzelf aan het uitsloven en dan weet ik meteen “die heeft het in zich en die niet”. Ik zie in een oogopslag wie het gaat redden en wie niet. En als je ergens wilt komen in onze groep zul je toch moeten presteren, doe jij het niet dan doet de ander het.
Als ik hier op mijn tak zo zit te filosoferen kan ik jullie zelfs een klein beetje begrijpen. Een beetje competitie dat versterkt de groepssfeer. Het zorgt ervoor dat ik weer iets moois heb om naar te kijken en ik weet op wie ik mijn toekomst moet bouwen. Maar heel eerlijk: helemaal zal ik jullie nooit begrijpen, net zoals als ik die dominante mannen hier nooit zal begrijpen.
Maar als ik toch die stumpers hier beneden in hun korte broek met hun camera’s om hun nek door ons regenwoud zie strompelen, kan ik het niet geloven dat ze tot dezelfde soort behoren als Patrick Makau die sneller loopt dan de zebra en Mike Powell die verder springt dan de kangoeroe. Maar ja ze hebben wel beiden hun roots hier in Afrika, hi hi.
Veel succes muzungu’s met jullie prestaties deze zomer in dat natte, koude Europa!”.