Biedt re-integratieverplichting overheidswerkgevers kansen voor kostenbesparing?
Overheidswerkgevers zijn eigen risicodrager voor de werkloosheidskosten. Dit betekent dat zij de werkloosheidskosten van werkloze ex-werknemers betalen. Het UWV bepaalt of iemand recht heeft op WW en stelt de hoogte en duur ervan vast. Het UWV keert de uitkering aan de voormalig werkloze medewerker uit en brengt vervolgens de gemaakte kosten in rekening bij de betreffende overheidswerkgever. Dat overheidswerkgevers sinds 1 juli 2005 ook wettelijk verplicht zijn voor de re-integratie van de werkloze ex-werknemer, is niet overal bekend.
Werkloosheidswet
Als toelichting op die wettelijke verplichting verwijzen we naar twee Artikel 72a werkloosheidswet. Bij de verdere uitwerking van dit artikel, moet er een onderscheid worden gemaakt tussen twee periodes:
– de periode van 1 januari 2001 tot 1 juli 2005
– de periode vanaf 1 juli 2005
Artikel 72a van de werkloosheidwet trad op 1 januari 2001 in werking. Dit artikel bood overheidswerkgevers om op vrijwillige basis de re-integratie activiteiten van werkloze ex-werknemers met een WW-uitkering, maar zonder arbeidshandicap, van het UWV over te nemen. Ook gemaakte kosten voor de inzet van een re-integratiebedrijf, konden bij het UWV gedeclareerd worden.
Deze vrijwilligheid werd op een gegeven moment bijzonder gevonden. Als overheidswerkgevers zelf de werkloosheidskosten van werkloze ex-werknemers dragen, waarom wordt daar dan ook niet de verantwoordelijkheid voor de re-integratie neergelegd?
Dit is de reden voor het ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid geweest om artikel 72a van de WW te wijzigen, waardoor:
– alle overheidswerkgevers vanaf 1 juli 2005 zelf verantwoordelijk zijn voor de re-integratie van ex-werknemers met een werkloosheidsuitkering, maar zonder arbeidshandicap.
– re-integratiekosten niet meer door het UWV worden vergoed.
Re-integratie
Overheidswerkgevers hebben vanaf 1 juli 2005 de wettelijke verplichting om zorg te dragen voor de re-integratie van een werkloze ex-werknemer. Ondanks deze verplichting, is wettelijk niet bepaald hoe de re-integratie vormgegeven moet worden. Deze vrijheid ligt bij de overheidswerkgevers. Er kan bijvoorbeeld gekozen worden voor de inzet van een re-integratiebedrijf of organisaties beleggen de re-integratieactiviteiten intern. Het is aan overheidswerkgevers om te bepalen in welke mate ondersteuning wordt aangeboden.
Indien een werkloze ex-werknemer van mening is, dat zijn ex-werkgever de wettelijke re-integratieverplichting onvoldoende naleeft, dan kan hij dit schriftelijk kenbaar maken aan de ex-werkgever. De reactie van de ex-werkgever is een beslissing die valt onder de Algemene wet bestuursrecht (Awb). Tegen besluiten kan de ex-werknemer in bezwaar en beroep gaan op grond van de Awb.
Om dergelijke situaties zo veel mogelijk te voorkomen, is het zaak om als overheidswerkgever een re-integratieplan op te stellen waarin wordt aangegeven wat de ex-werknemer van de overheidswerkgever kan verwachten. Dit maakt voor beide partijen duidelijk welke stappen er worden ondernomen. De ex-werknemer heeft vervolgens de plicht om mee te werken aan de re-integratieactiviteiten, die hem worden aangeboden.
Kostenbesparing
Naast het uitvoeren van de wettelijke taak, heeft de overheidswerkgever er ook financiële baat bij om de werkloze ex-werknemer zo snel mogelijk naar ander werk te begeleiden. Hoe eerder aan het werk, hoe minder werkloosheidskosten voor de organisatie. In tijden van bezuinigingen, waarbij gedwongen ontslagen niet uit te sluiten zijn, zijn besparingen op deze kosten zeker mooi meegenomen.
Heeft u behoefte aan meer informatie of ondersteuning bij het opzetten van een re-integratietraject? Neem dan contact op met de afdeling consultancy via consultancy@driessen.nl of 0492 – 50 66 66.
Bron: UWV
